ZE
Questa pàgina a l'é scrîta in léngoa zenéize

Opera letiaia in zeneize antigo de l'Anonimo Zeneize, tra o XIII secolo e o XIV secolo.

A coppùa ispiraçion religiosa de l'Anònimo a ponn-e çerti so versci de gran intenscitæ drammatica a-a mæxima arteçça foscia pâ a quella de Jacopon da Todi.

Inte questa poexia a Madonna in primma personn-a a conta e faxi da pascion de Cristo.

O cianto de Maria modìfica

ZE-A
Questo tèsto o l'é scrîto in zenéize antîgo

Quando e' lo vi' cossì ferir
de pugni, de corpi e de natae,
con tante injurie far e dir,
le carne soe sì tassae,
enspinao e spuazao,
jastemao con gran furor,
scregnio e desprexiao;
a tar vergogna e desonor
tuta de dor me comovei,
lo spirito me somentì,
lo seno e la voxe perdei,
strangoxa', cazando lì.
Comego eram mee soror
e atre femene monte,
chi vegando esto dolor,
de grande angustie eram ponte;
de le quae fo la Magdalena,
chi pu cha tute, aster mi,
ne portà gran dolor e penna,
per zò che De' la trasse a si.
Poi, instigando li Zué
chi criavam: "Mora, mora,"
e sacerdoti e pharisé,
fo zugao e traio fora
per lo comando de Pilato;
e lo centrego criava,
con tuto l'atro povoro mato
chi de noxer no cessava.
Jastemando con gran voxe
lo me fijor, sì gamaitao,
constresem a portà la croxe
donde elo devea esser javao.
En quela doze visaura
e su la soa santa testa
de lavajo e de brutura
abondava gran tempesta.
E', trista maire, lo seguìa,
com le aotre done chi pianzeivam
vegnando in mia compagnia,
chi como morta me rezeivam.
Tam fin, a quelo logo fomo
donde 'lo fo crucificao,
per lo peccao de quelo pomo
donde Adam fo prevaricao.
A mea vista, in quelo legno
lo so corpo santo e biao
da lo povoro neco e malegno
duramenti fo javao.

.....

Questo era lo me gram dolor
che sostener e' no poeva;
verme partir de tal fijor,
ni mai aotro no avea!
La mea voxe era perìa,
chi no poeva ensir de for,
ma sospirando sì zemia,
quaxi szhatando per lo cor.
Considerando che morìa
la cossa che tanto amava
dentro e de for me stramortìa
l'angosa che de lui portava.
Ma sì me sforzai a dir:
"O doze fijor, guai a mi,
chi te vego cossì morir!
Ché no posso morir per ti?
Guarda in ver' esta cativa
pina de szheso e de dolor;
no laxà de poi ti viva,
che no te dexe morir sor;
o morte, no me perdonar!
Chè, se te schiva l'atra gente,
tropo me piaxe e sì m'è car
che tu me oci' a presente.
O fijor, doze amor me',
che sozamente se portamo!
Senza voi che farò e'?
Fai sì che insemel noi moiramo.
O Zué fauzi e desperai,
donde me ven gran ruina,
pregove che voi ociai,
con lo fijor, questa meschina!
Guaimé, morte, como è presta
de zuigar lo fijor me'!
Che mara raxom è questa
che te dexiro e no me ve'?
Lo me viver è morì,
e lo morir vita me par:
lo sor me' vego oscurì,
tenebrosa, che dom e' far?
Oimé, donde tornerò e'
per devei esser consejaa?
Respondime, doze segnor me':
da chi serò e' pu compagnaa?
Se no te piaxe e tu no vòi
ch'e' contego morir deja,
car fijor chi tuto pòi,
en qualche guisa me conseja!