Antipappa Grighêu VI
Vitta
modìficaDòppo a morte do Pappa Sergio IV, "un tâ Grighêu" o s'è oppòsto a-o partîo di Teofíli (che ciù tardi o l'avieva eletto contra de lê o Benéito VIII) e o s'è fæto elezze Pappa, probabilmente da 'na façion minoritâia, pe o voéi do patriçio Zâne Crescensio II, ch'o l'é mòrto sùbito dòppo e o no l'à posciûo sostegnî.
Caciòu fîto da Romma, o Grighêu o l'é anæto in Germania, donde o 25 de dexenbre do 1012 o l'à domandou o sostegno de l'Enrico II, ch'o l'ea apréuvo a festezâ o Dênâ a Pöhlde.[1][2] L'imperatô, dòppo avéi promisso de pigiâ in consciderasion o caxo e de ezaminâ a lezze canònica tegnindo a mente i ûxi de Romma, o gh'à levòu e insegne papali e o gh'à intimòu de mette fin a tùtte e preteize in scio papato.[1][2] Dòppo sto fæto no gh'é ciù de notiçie stòriche do Grighêu.
In scia legitimitæ da nòmina do Grighêu se deve notâ che o l'é stæto o primmo a êse proclamòu Pappa comme sucesô do Sergio e che a proclamaçion do Benéito a l'é stæta sucesiva. De fæti a gexa catòlica a riconosce che 'n catòlico o peu vegnî Pappa legittimo anche con mezzi ilegali basæ in scio prinçipio do posèsso; inta stöia gh'é diversci caxi scimili dove a gexa a l'à da péu riconosciûo a legitimitæ do Pappa coscì insediòu.
Coiozamente o Zane Graçian ascî, ch'o l'é stæto eletto Pappa con quello mæximo nomme quarche dexenn-a d'anni ciù tardi, o l'é stæto fæto Pappa graçie a-a scimonîa, afermando che o se sentiva moralmente òbligòu à portâ via o papâto a-o Benéito IX ch'o ritegniva no adatto pe-o ròllo papale e, anche se o l'é stæto depòsto propio pe-a scimonîa, o l'é ancón riconosciûo comme Pappa legitimo.
O caxo de questo Grighêu VI o rapresenta quindi n'anomalia; probabilmente o fæto de êse conscideròu ilegitimo o l'é derivòu ciù da-a seu incapacitæ de mantegnî o contròllo do Pappa, che da-a legitimitæ da seu eleçion. In efetti o l'aviéva posciûo êse conscideròu Pappa legittimo fin a-a pèrdita do potere cauzâ da-a poxiçion pigiâ da l'Enrico II. O l'aresta o fæto che o l'é esclûzo da-a lista ofiçiâ di Pappi de l'Annâle pontifiçio.
Nòtte
modìfica- ↑ 1,0 1,1 (IT) Tietmaro de Merseburgo, Cronaca di Tietmaro, Pisa University Press, pp. 184; 190-191, ISBN 978-8833390857.
- ↑ 2,0 2,1 (IT) Tietmaro de Merseburgo, Chronicon. L'anno mille e l'impero degli Ottoni, Viterbo, Vocifuoriscena, 2020, p. 517; 535-537, ISBN 978-88-99959-29-6.