Os Pinos (I pin) o l'é l'inno regionâle da Galìçia.
Testo
Galiçian
Zeneize
Que din os rumorosos
na costa verdecente,
ao raio transparente
do prácido luar?
Que din as altas copas
de escuro arume harpado
co seu ben compasado
monótono fungar?
Do teu verdor cinguido
e de benignos astros,
confín dos verdes castros
e valeroso chan,
non deas a esquecemento
da inxuria o rudo encono;
desperta do teu sono
fogar de Breogán.
Os bos e xenerosos
a nosa voz entenden,
e con arroubo atenden
o noso ronco son,
mais sóo os iñorantes,
e féridos e duros,
imbéciles e escuros
non nos entenden, non.
Os tempos son chegados
dos bardos das edades
que as vosas vaguidades
cumprido fin terán;
pois onde quer, xigante
a nosa voz pregoa
a redenzón da boa
nazón de Breogán.
Cös’ o dixe chi mòrmoa
Inta vèrde còsta
A-o raggio trasparente
Da lunn-a paciónn-a?
Cöse dixan l’âte çimme
De scûo legno curvo
Co seu ben mezuòu
Monòtono borbóggio?
Da teu verdeça ingugéito
E da j astri benigni,
confin di verdi castros¹
e de ‘na valorôza ciann-a,
no danni a-a dimenticança
a rustega ruxîa de l’ingiuria;
adesciòu da-o teu seunno
Ö cheu de Breogàn.
I bon e i generôxi
A nòstra vôxe capiàn,
e co aviditæ ascoltiàn
O nòstro röco son,
Ma sôlo j ignorante,
e i barbari e i testardi,
inbecilli e scûi
no ne capìan, pròpio no
I tempi son arivæ
De l’etæ di bardi,
in quæ e veustre vagheçe
Aviàn fin compreixe,
Donde se segge, gigante
A nòstra vôxe a proclame
A redençion da bónn-a
Naçion de Breogàn